Τρίτο κουδούνι και ακόμα αιωρείσαι
Κάρμεν να βγεις. Βιολέτα ή Τόσκα στο σανίδι
Τόσες σιωπές μες στις κουίντες αφηγείσαι
μα φάλτσα η άρια σε σπρώχνει στο παιχνίδι

Τα χέρια ανοίγεις κι αγκαλιάζεις το κοινό σου
ουράνιο Άλμπατρος, μα και φτωχό σπουργίτι
Στο κόντρα Σι αναπολείς τον άγγελό σου
ντίβα λουσμένη απ’ το φως άλλου πλανήτη

«Ζω για την Τέχνη» τραγουδάς στο θρίαμβό σου
και το σκοτάδι της πλατείας σε κυκλώνει
Βραχνή τρομπέτα αναγγέλλει το χαμό σου
το τελευταίο χειροκρότημα ζυγώνει

Πώς να χωρέσουν τόσα «όχι» σε μια νότα
μια δοξαριά τόσα «γιατί» πώς ν’ απαντήσει
Έχεις πρεμιέρα και δειλιάζεις όπως πρώτα
γίνεσαι ρόλος κι η ανάσα σου θα σβήσει

Δε Βγάζει ήχο το Βιολί της μοναξιάς σου
μόνο η βοή του μέλλοντός σου δυναμώνει
Είναι ξεκούρδιστο το τσέλο της καρδιάς σου
και σ’ ένα Ρέκβιεμ το χρόνο τον παγώνει

Έστρωσε η Σκάλα του Μιλάνου το κορμί της
άρπα να παίξεις τον Ορφέα να μεθύσεις
Όμως εσύ περιφρονείς την ύπαρξη της
και την ψυχή σου σε σκυλάδικο θα αφήσεις