Άνθρωποι, άνθρωποι που προσπερνάμε,
για πού κινήσαμε, για που τραβάμε,
για ποια στεριά, για ποια πατρίδα,
σαν τα πουλιά στην καταιγίδα.

Καράβι τ’ όνειρο που έχει σαλπάρει.
τα νιάτα μας για πάντα έχει πάρει
και το τραγούδι μας το πονεμένο,
μοιάζει μικρό παιδί και λυπημένο.

Ποιον δρόμο πήραμε που ήταν λάθος,
τί αγαπήσαμε με τόσο πάθος
κι έγινε δάκρυ η χαρά μας
και σύντροφος η μοναξιά μας.

Καράβι τ’ όνειρο που έχει σαλπάρει.
τα νιάτα μας για πάντα έχει πάρει
και το τραγούδι μας το πονεμένο,
μοιάζει μικρό παιδί και λυπημένο.