Μ’ έκανες να πίνω και να ξενυχτάω,
μια φορά το μήνα σπίτι να πατάω,
και να υποφέρω που `χω μείνει μόνος
και όταν σε θυμάμαι να με λυώνει ο πόνος.

Μ’ έκανες, ακόμα και μπεκρής να γίνω,
να γυρνώ, να πίνω και να ξενυχτώ
δίχως να με νοιάζει πια τι θ’ απογίνω
και τρελός ακόμα, να σε αγαπώ.

Έχεις καταστρέψει την χρυσή καρδιά μου,
δίχως να σε νοιάζει πήγες μακριά μου,
μέσ’ στα δυο μου χέρια ήσουνα κυρία,
μα την πιο μεγάλη, βρήκα, τιμωρία.

Μ’ έκανες, ακόμα και μπεκρής να γίνω,
να γυρνώ, να πίνω και να ξενυχτώ
δίχως να με νοιάζει πια τι θ’ απογίνω
και τρελός ακόμα, να σε αγαπώ.