(Η φωτεινή φωνή έχει απλωθεί σ’ όλους τους Γαλαξίες…
Δέος απέραντο…
διαπερνά όλα τα ουράνια σώματα… μες στο διαστρικό κενό…
Μες απ’ τους Γαλαξίες… με μια παράξενη αίσθηση…
αρχίζουν να ακούγονται… ψιθυριστές φωνές…)

Γαλαξίες!... Εμείς!...

Σε Φωτεινό Κενό...

Πολύ αμυδρά…
Μέσα του ταξιδεύουμε…

Άπειρων Ήλιων Φως…
Αόρατων…

Το Φωτεινό Κενό!…

Μ’ όλους τους Ήλιους μέσα μας…
σαν αμυδρή σκιά…
οι Γαλαξίες νιώθουμε…
μέσα σ’ αυτό το Φως!...

Ήλιοι χλωμοί!...
Εμείς!...

Την ύπαρξή μας φώτισε…
απέραντο…
Φωτεινό Κενό!...

Βαθειά μέσα μας νιώθουμε…
το φως μας… σαν να σβήνει…

Σαν να πεθαίνει…

Μέσα στο Φως αυτό!...

Πλανήτες!... Εμείς!...

Χιλιάδων Ήλιων…
Φως...
έδιωξε τα σκοτάδια!...

Η νύχτα εξαφανίστηκε!...
Χάθηκε!...
Μέσα σ’ αυτό το Φως!...

Δορυφόροι!... Εμείς!...

Των Πλανητών!...
Αιώνια συντροφιά!...

Τριγύρω τους γυρίζοντας…
ζούμε κάτι φανταστικό!…

Οι σκοτεινές σκιές τους…
χάθηκαν!...

Φωτίστηκαν…
όπως κι εμείς… τριγύρω μας…

Μ’ ένα απαλό… αιθέριο…
Φωτεινό Κενό!...

Αστεροειδείς!... Εμείς!...

Μια αίσθηση παράξενη…
την ύπαρξή μας διαπερνά…

Άπειρων Ήλιων…
Φως…
τριγύρω μας απλώθηκε…
χωρίς σκοτεινές ή αμυδρές σκιές!...

Κομήτες!... Εμείς!...

Ενώ στο Χάος ταξιδεύουμε…

Η φύση η ψυχρή μας…
νοιώθει ένα άπλετο…
τριγύρω Φως!...

Το παγωμένο…
υγρό στοιχείο μας…
γρήγορα λιώνει…

Η ύπαρξή μας…
πιο γρήγορα πεθαίνει…

Μέσα σ’ αυτό το Φως!...

Αστρική Σκόνη!...
Εμείς!...

Τριγύρω μας… απλώθηκε…
αστραφτερό… απαλό…
Φως!...

Φως Άπειρο!… Άπειρο Φως!…
Ήλιους φωτίζει…

Τους εξαφανίζει…
μες στο Άπειρο Φως!...

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Άλλοι Κόσμοι» - 2012)