Πώς να συνηθίσω;
Χωρίς εσένα όλα είναι αλλιώς
εγώ που ήμουν δυνατός
δεν ξέρω πως να αντέξω δυστυχώς.

Πώς πώς να ηρεμήσω;
αδύνατο να ξεχαστείς λεπτό
πως φοβάμαι μη μισήσω
ό,τι στο κόσμο περισσότερο αγαπώ.

Τίποτα δεν αλλάζει
σαν να `τανε όλα χτες μου μοιάζει
σαν να `ταν χτες που μου ζητούσες να ορκιστώ
αν φύγεις θα χαθώ.

Τίποτα δε θα αλλάξει
στο χτες λοιπόν θα μείνω, θα `μαι εντάξει
την ίδια υπόσχεση θα δίνω θες δε θες
σαν να `ταν χτες.

Πώς να συνεχίσω;
Τα βήματά μου φτάνουν ως εδώ
εδώ που ορκίστηκα θα ζω
δε φεύγω δε θα απομακρυνθώ.

Πώς πώς να εξηγήσω;
το φταίξιμο το παίρνω μόνο εγώ
πως φοβάμαι μη λυγίσω
πόσο κουράγιο θέλει για να σ’ αγαπώ;

Τίποτα δεν αλλάζει
σαν να `τανε όλα χτες μου μοιάζει
σαν να `ταν χτες που μου ζητούσες να ορκιστώ
αν φύγεις θα χαθώ.

Τίποτα δε θα αλλάξει
στο χτες λοιπόν θα μείνω, θα `μαι εντάξει
την ίδια υπόσχεση θα δίνω θες δε θες
σαν να `ταν χτες.

Στο χτες μου είμαι `ντάξει.
Εδώ ποτέ κανείς δε θα με ψάξει.
Θα μείνω εδώ να σε ρωτάω και να απαντώ
με δυο φωνές.
Την ίδια υπόσχεση θα δίνω θες δε θες
σαν να `ταν χτες.