(Μες στην απόλυτη…
της Μνήμης την σιωπή…
από πολύ βαθειά ακούγονται μνήμης φωνές…
με μια αίσθηση για του Πλανήτη τού φανταστικού το μέλλον…)

Μνήμες!...
Προαιώνιες!... Άχρονες!...
Εμείς!...

Μέσα μας…
βλέπουμε το Μέλλον…

Από φωνές και άυλες εικόνες…
που δεν έχουν γεννηθεί…

Το μέλλον…
που είχε υπάρξει κάποτε…
ενός φανταστικού Πλανήτη…

Πλανήτη…
που με βία και με πόλεμο…
ζούσαν επάνω του… πρωτόγονα όντα…

Τον θάνατο…
στον ύπνο τους…
από αόρατες υπάρξεις…
τα όντα τα πρωτόγονα είχαν νιώσει…

Νεκρές φωνές…
από τα όντα τα νεκρά…
στις μνήμες μέσα ακούγονται…

«Όντα πρωτόγονα!...
Εμείς!...

Ποτέ…
από αόρατες υπάρξεις…
δεν είχαμε ξυπνήσει…

Στον θάνατο…
μες στον ύπνο… είχαμε χαθεί…
σ’ εκείνον τον Πλανήτη…»

(Με μια αιθέρια αίσθηση…
μνήμης πολύ παλιάς…
σαν φαντασίας όνειρο αμυδρό…
οι φωνές μες απ’ τις μνήμες σβήνουν…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)

* * *