Ήμασταν στον αέρα, σ’ ένα άλλο ταξίδι
πρίγκιπες μιας νιότης τόσο μακρινής.
Περάσανε τα χρόνια και είναι σαν μια μέρα
όσα κάναμε δεν τα `σβησε κανείς...

Πέρασαν από πάνω μου κορμιά και φίλοι,
πατρίδα, εχθροί, δουλειές και τα φιλιά μιας τρελής
μα μέσα μου βαθιά η σπίθα είχε ξεμείνει,
περίμενα πως θα ξαναφανείς...

Και ξαφνικά, ξαφνικά...
είμαστε στον αέρα όπως παλιά,
όπως παλιά...
Είμαστε στον αέρα!

Όταν σκορπίσαμε, νόμιζα πως θα `ταν για λίγο,
πως κάτι θα μας έφερνε και πάλι μαζί.
Θυμό και λύπη πήρα από τον κόσμο πριν του ξεφύγω,
πριν χτίσω την δική μου φυλακή.

Γιατί στον έξω κόσμο τριγυρνούσαν λύκοι
που θα `θελαν να με πείσουν ότι είμαι αρνί.
Τα όνειρα μου, λοιπόν, τα `ξέραν τέσσερις τοίχοι
μέχρι που ξαναφάνηκες εσύ...

Και ξαφνικά, ξαφνικά...
είμαστε στον αέρα όπως παλιά,
όπως παλιά...
Είμαστε στον αέρα όπως παλιά...