Στης Αφροδίτης το γκρεμό
μαραίνομαι κι ανθίζω,
για το χατίρι μιας ψυχής
δίχως ψυχή γυρίζω.

Να μ’ αγαπάς, να σ’ αγαπώ
και η ζωή να τρέχει,
μπροστά η νοσταλγία μας
και πίσω όποιος αντέχει,
μπροστά η νοσταλγία μας
και πίσω όποιος αντέχει,
να μ’ αγαπάς, να σ’ αγαπώ,
καλύτερο δεν έχει.

Στης Αφροδίτης το βυθό
χρυσό βωμό θα χτίσω,
ρίξε τα βέλη σου, Θεεέ,
τα πάθη μου να ζήσω.

Να μ’ αγαπάς, να σ’ αγαπώ
και η ζωή να τρέχει,
μπροστά η νοσταλγία μας
και πίσω όποιος αντέχει,
μπροστά η νοσταλγία μας
και πίσω όποιος αντέχει,
να μ’ αγαπάς, να σ’ αγαπώ,
καλύτερο δεν έχει.