Έβγα κυρά του φεγγαριού
και κόρη της σελήνης
που χεις αστέρια στα μαλλιά
κι ανάβουν σαν τα λύνεις.

Έβγα ξανά στον ουρανό
ν’ αγγίξεις το φεγγάρι
που ανάβει μ’ ένα νεύμα σου
τη σκέψη να μου πάρει.

Δυο μέρες είμαι στον καημό
και δυο χιλιάδες βράδια
στιγμές που χάνονται οι χαρές
σ’ απάτητα σκοτάδια.

Έβγα ξανά στον ουρανό
ν’ αγγίξεις το φεγγάρι
που ανάβει μ’ ένα νεύμα σου
για τη δική σου χάρη.

Αγγίζω αυτά που χάιδεψαν
τα ακροδάχτυλα σου
που πιάνεις μαύρο σίδερο
και λιώνει στ’ άγγιγμα σου.

Έβγα ξανά στον ουρανό...