Είμαι ο ανθός της ζωής,
το κρινάκι τ’ ουρανού,
που το φύτεψαν στη Γης.
Κάποια μέρα θα ψηλώσω... ---
Δάκρυ εσύ, της βροχής,
πότισε με, να ανεβώ
ως τις βουνοκορφές της Γης.

Φύλλο-Φύλλο κι ανεβαίνω
και ψηλώνω και μακραίνω.
Αστραπές κι αν με χτυπάνε
Κεραυνέ δε σε φοβάμαι.

Φύλλο-Φύλλο θ’ ανεβώ
στο ψηλότερο βουνό…

Άστρο χρυσό της Αυγής,
φώτισέ με για να δω
ως τις Ανατολές της Γης...

Φύλλο-Φύλλο κι ανεβαίνω
και ψηλώνω και μακραίνω.
Αστραπές κι αν με χτυπάνε
Κεραυνέ δε σε φοβάμαι.

Φύλλο-Φύλλο θ’ ανεβώ
στο ψηλότερο βουνό…