Έπεφτα μες στα κύματα σου και το πάλευα
δρόμους άνοιγα στα δύσκολα για να περνάς εσύ.
Πέθαινα στο φιλί σου κι όμως δεν το έβλεπες
πάντα έφευγες και μ’ άφηνες κομμάτια μια ψυχή.

Ήταν η αγάπη και φωτιά και στάχτη
πότε τέλος, πότε αρχή.
Σε πεδίο μάχης τι ελπίδες να `χεις
τ’ όνειρο που να κρυφτεί.

Έτρεχα μες στους άδειους δρόμους τα χαράματα
και με κλάματα στην πόρτα σου μ’ έβρισκε το πρωί.
Πέθαινα εγώ να ξαναδώ αυτά τα μάτια σου
τα φεγγάρια σου που πέσανε σαν κρύσταλλα στη γη.

Ήταν η αγάπη και φωτιά και στάχτη
πότε τέλος, πότε αρχή.
Σε πεδίο μάχης τι ελπίδες να `χεις
τ’ όνειρο που να κρυφτεί.