Αλλόκοτοι καροί
και χαλασμένοι
και δώς΄του βήχει ο ηλεκτρικός
σαν άρρωστος, τρελός, μανιακός
να διασχίζει τα χαράματα
μια πόλη με ανθρώπους σαν αγάλματα.

Τοπίο λες ονειρικό
γεμάτο με μια θλίψη όχι σπάνια.
Τοπίο Αθηναϊκό
που δεν μπορεί να κρύψει την παράνοια.

Και προχωρούν
τα χρόνια κουρασμένα
και δως΄του δίπλα η μπαγαποντιά
χωρίς μια στάλα τσίπα κι αρχοντιά
ν΄αλλάζει πρόσωπο η αλήτισσα
κι απ΄το μηδέν να γίνεται πριγκίπισσα.