Χήρα μαυροφορεμένη
δεν αλλάζεις το χαβά
αφού ήρθανε, καημένη
όλα μαύρα και στραβά.

Το γλυκό σου στοματάκι
τα φιλάκια ας κερνά
και στον κόσμο αυτό, μανάκι
κάθε πόνος μου ας περνά.

-Ώπα, κακούργα χήρα!

Μια νταρντάνα σαν κι εσένα
δεν το βρίσκω εγώ σωστό
να `χει μάτια βουρκωμένα
και το τζάκι της σβηστό.

Θέλω κόκκινα να βάλεις
χήρα πια να μη σε λέν'
και τα μάτια μου να γιάνεις
που κι αυτά για σένα κλαίν'.

-Ώωπα! Γεια σου Ρίτα!