Επιλογή μου από παιδί, μ’ αλήθειες να μιλάω
και δίνω απόσταγμα ψυχής, σ’ αυτούς που αγαπάω
μα τα εσώψυχα φωλια που δεν καταπατιέται
και των εχθρών η χαρακιά, ποτέ δε συγχωριέται

Ψυχή ανήμερο θεριό, που μπαίνει σ’ ενα σώμα
μια βόλτα έρχεται στην γη, για να πατήσει χώμα
βουνά γκρεμίζει το θεριό, όταν τ’ αποφασίσει
και σαν θα φύγει στα ψηλά, ναούς εκεί θα χτίσει

Μού’ πε τ’ αδέφφι μου παλιά, δυο λόγια μετρημένα
αυτά που πάντα θα κρατώ, βαθιά μου ριζωμένα
πως στα λημέρια τα ψηλά, τ’ απάτητα γεννιούνται
της γερακίνας τα παιδιά και στα ψηλά κοιμούνται