Ο ήλιος που στέγνωσε το νυφικό
και τα μαλλιά σου τα βρεγμένα
ο ίδιος ήλιος στέγνωσε το ριζικό
και τα όνειρά σου τ'απλωμένα.

Μια ανθοδέσμη δάκρυα κρατούσες
πέπλα από βάτο σου'βάλαν στα μαλλιά
γιατί ο νύμφιος πόνος καρτερούσε
πίσω απ'τον ήλιο στην παγωνιά.

Μέσα από τα μάτια σου βγήκε ο ήλιος
μα είναι κρυμμένη η απονιά
μες τη ματιά σου κι ο πόνος ο ίδιος
σε βασιλεύει στη σκοτεινιά.

Η νύχτα απλώνει το μαύρο σεντόνι
ο ήλιος βουλιάζει κι η αγάπη κουρνιάει
στα χείλη σφαλίζει μια λέξη ραγίζει
καρδιά πονεμένη που πάντα προσμένει.