Όλοι τους πάντοτε με φώναζαν Ελένη
μα εμένα τ’ όνομα αυτό πώς με τρελαίνει.
Και πιο πολύ όταν το λένε μ’ ένα επίθετο φριχτό
κρύβει ότι είμαι, όπως σκεπάζει το κορμί ρούχο ριχτό.

Δε θέλω να `μαι στου καιρού το δαχτυλίδι
ψεύτικη πέτρα που άστραφτε, θεών παιχνίδι.
Να `μαι στο δάχτυλό σου έστω ένας κρίκος ταπεινός
και ας σκουριάζω με τα χρόνια, μόνο να `μαι αληθινός.

Δεν ρώτησε ποτέ κανείς πώς θα γεράσω
την ομορφιά μου αν αντέχω να τη χάσω.
Γι’ αυτό τα μάγουλά μου γδέρνω με τα νύχια μου βαθιά
της ομορφιάς που χρόνια θαύμαζες να γίνουν τα σπαθιά.

Δε θέλω να `μαι στου καιρού το δαχτυλίδι
ψεύτικη πέτρα που άστραφτε, θεών παιχνίδι.
Να `μαι στο δάχτυλό σου έστω ένας κρίκος ταπεινός
και ας σκουριάζω με τα χρόνια, μόνο να `μαι αληθινός.