Σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή μας διατί
να μη χαρεί το ζωντανό το σώμα;
Ως κι οι μωροί το λεν πως είμεθα θνητοί,
πως θα μας βάλουν μια φορά στο χώμα.

Μα ούτ’ οι δεσποτάδες μας οι κορδωτοί,
ούτε οι πλέον διαβασμέν’ ανθρώποι
γνωρίζουν τι θα γίνουμε κατόπι,
αυτού που θε να πάμε...

- Βάλτε να φάμε!
- Βάλτε να πιούμε!
Γιατί αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί:
φαγεί και πιει αλλού δε θα τα βρούμε!

Ανέλπιστα γυρνά της Τύχης ο τροχός
κι ο χρόνος που περνά δε στρέφ’ οπίσω.
Της χθες ο Κροίσος είναι σήμερα φτωχός,
κι εγώ ο νέος αύριον θ’ ασπρίσω.

αυτά τα ξεύρουν όλοι πλέον, ευτυχώς
κι όμως πολλοί στερούνται και νηστεύουν!
Θα ελαφρύνουν τάχα για ν’ ανέβουν
αυτού που θε να πάμε;..

- Βάλτε να φάμε!
- Βάλτε να πιούμε!
Γιατί ως κι οι τρελοί το ξέρουν, δυστυχώς,
φαγεί και πιει αλλού δε θα τα βρούμε!

Κι όποιος μια κόρη, μιαν ωραίαν αγαπά,
ας της χαρεί τα πρώτα πρώτα κάλλη.
Λύ κι αρρώστιες θα της πάρουν τα λοιπά
και θα του μείνει μόν’ η παραζάλη.

Αυτό στ’ αυτί καλά, βεβαίως, δε χτυπά.
Μα, πλην αυτού, ξάφνου προβάλλ’ ο Χάρος
κι ειδοποιεί: "Αφέντη, μη προς βάρος,
κοπιάστενε να πάμε!.."

- Βάλτε να φάμε!
- Βάλτε να πιούμε!
Γιάτι φαγεί και πιει και κάλλη χαρωπά,
στου Χάρου το κελί δε θα τα βρούμε!