Πάλι μπόρεσε το γόνα
αψηλά να με βαστήξει
και ψηλότερ’ απ’ το σώμα
η ψυχή μου να πηδήξει.

Στριμωγμένοι αγκών’ αγκώνα
στο βαθύ μπροστά τον τράφο
πάμε από `να σ’ άλλον τάφο.
Και να γίνετ’ άλλοι τόσοι,
σας βαστάει το σώμα, πόνοι!

Τ’ άδικου θανάτου η γνώση
φορές χίλιες με σκοτώνει.
Να `χε πριν ο Θεός σκοτώσει
το μυαλό μου, το μυαλό μου
να μη γρίκαα το χαμό μου.

Ω! πώς σφίγγουν τα σαγόνια
και πώς πνίγουν την αγκούσα!
Όλα της ζωής τα χρόνια
γίνονται στιγμή παρούσα.
Κίτρινοι σαν τα λεμόνια

ίσκιοι ανθρώπινοι — ο αγέρας
θαν τους λιώσει της ημέρας…
Τετρανοίξανε τα μάτια
μέσα στο πηχτό σκοτάδι.
Φλόγες κόκκινες τα μάτια

σ’ ένα καρφωτά σημάδι.
Η ψυχή μπροστά απ’ τα μάτια
βγήκε τρέμοντας, — μακριά της
τον οχτρό ξυπνά η φωτιά της.
Γύρω μου ζητώ ένα χέρι

να με σφίξει, ναν το σφίξω.
Άντροι και παιδιά και γέροι
το τραβούν, ως τους αγγίξω.
Ένας τον αλλό δεν ξέρει.
Πόσο οι ανθρώπ’ είναι μόνοι,

σίντα ο φόβος τούς ενώνει!
Τα ματάκια μου κλειδώνω
και στην άβυσσο απολυέμαι.
Μάιδε φόβο, μάιδε πόνο
νιώθω πια και συλλογιέμαι,

τι πολύ μακριά ξαμώνω:
αν η τύχη μάς φυλάξει,
μοναχά ο οχτρός θ’ αλλάξει.