Άνθρωποι που είχαν ήθος αρχαϊκό
αποφύγαν τους μεγάλους ζόφους.
Αυτοί ήταν λίγοι και `ζησαν
μερικούς αιώνες προ Χριστού
με λέξεις από χαλκό
με μειδιάματα κεραυνών.
Αλλά και στους αιώνες μας μερικοί
έγραψαν λέξεις με γυμνά καλώδια.
Πεταμένος κι απορώντας συνεχώς
μέσα στης εικονοπλασίας το δράμα
και τη φορά των ποιημάτων σήμερα
που `ναι φορά θανάτου χωρίς ωραιοποιήσεις
και δε θέλει κανείς εξαγνισμένο το τραγικό
παρά βάζουν τους νεκρούς σε νεκροστάσια μονάχους
τους δρόμους που είχα να πάρω τους πήρα
τους ποιητές που ήταν ν’ αγαπήσω τους αγάπησα
σαν τις αυγές που γίνονται μέρα
φέρνοντας συγκροτήματα κι ομιλητές
που ύστερα χαζεύουνε το ψύχος του φεγγαριού
τα περιστατικά της μέρας που ονειρεύονται
όταν το θέρος γίνεται φθινόπωρο
και το φθινόπωρο χειμώνας.