Ένα ποδήλατο γλιστράει έξω απο την αυλή μου
αφήνοντας ξοπίσω του τον ήχο της σιωπής
που απλώνει και συνδέεται με την θολή μορφή μου
μού αργά "χαθήκαμε στην άκρη αυτή της γής".

Ένα αεράκι απαλό τα μάτια μου ανοίγει
κοίτα, μου λέει, `γυρίζουνε μαζί αυτοί οι τροχοί
μονάχος ο καθένας τους δεν έχει που να πάει
κι όμως μαζί αντέχουνε στην ξαφνική στροφή.

Φεύγουν οι άνθρωποι κι αφήνουν πίσω μόνο στιγμές
φωνές , σκιές να μας στοιχειώνουν στο χθές.