Τα πλούτη αυτά και τα καλά τι να τα κάνω
εγώ αδέρφια μου μερόνυχτα ποθώ
λίγο θυμάρι να μυρίσω κι ας πεθάνω
σε μια γνωστή κορφή ν’ ανέβω κι ας χαθώ
Ψηλά στις στάνες στα λιοτρίβια και στ’ αλώνια
και στου χωριού μου τις πλαγιές και τους γκρεμούς
εκεί η ψυχή μου ανηφορίζει από χρόνια
και η φωνή μου τραγουδάει με λυγμούς

Χωριό μου, χωριουδάκι μου
και πατρικό σπιτάκι μου
στη σκέψη μου σας φέρνω νύχτα-μέρα
εδώ στα ξένα πέρα
Κι άλλο δε θέλω απ’ τη ζωή
δε θέλω τίποτ’ άλλο να μου δώσει
παρά να μ’ αξιώσει
να ξαναδώ κάποιο πρωί
το πατρικό σπιτάκι μου
και το φτωχό το χωριουδάκι μου

Πότε θαρθεί, πότε θαρθεί η άγια μέρα
που θε ν’ ακούσω της φλογέρας το σκοπό
και θ’ αγκαλιάσω τη γριούλα μου μητέρα
και με το γέρο μου θα κάτσω να τα πιω
Να ιδω τ’ αδέρφια μου να ιδω τις αδερφές μου
και μιαν αγάπη μου παλιά που ακόμα ζει
να ξαναβρώ τις παιδικές τις συντροφιές μου
και να τα πούμε και να κλάψουμε μαζί.