Σώματα εσείς πολύτιμα
μιας αμνημόνευτης αυγής
αμετακίνητα
ορυκτά
του χρόνου έγκλειστοι ρυθμοί
σ’ έναν υπόγειο λαβύρινθο
πέτρινα πρόσωπα
αινιγματικά
με απειράριθμα χρώματα
και με λυγμούς καταχωμένους
πόσο εγώ νιώθω
τη σπαραχτική σιωπή σας
που έρχεται από το σκοτάδι
το φως του ήλιου αναζητώντας
ή την αστροφεγγιά!