Του ανέμου η τραγική φωνή
της μοναξιάς οι μυρωδιές
ξυπνήσανε τα φώτα.

Κοίταξε ακόμα μια φορά
τ’ αποδημητικά πουλιά
τους μυθικούς θανάτους.

Χάρισε στο περιστέρι
την άσπρη γαρδένια των χεριών σου.

Διάβασε στα σύννεφα
τη θλίψη των ματιών σου.

Και μες στα χρώματα του πυρετού
τη λάμψη των χειλιών σου.

Στα ερημικά δωμάτια
δακρύζουν
τα λυχνάρια.