Χλωμό το στόμα του πρωινού.
Όλη τη νύχτα φύσαγε βοριάς
και σκόρπιζε τις στάχτες
απ’ τα κορμιά
που παίξανε με τη φωτιά
και κάηκαν
στου αγριεμένου πόθου το κρεβάτι.
Τώρα
ένας παγωμένος ήλιος
φωτίζει το δωμάτιο.

Η πίκρα του καφέ ομολογεί
πως άνοιξη δεν ήταν.