Φεύγουν οι ώρες, ταξιδεύουν
σαν άλογα από άνεμο και νύχτα
και προσκυνώντας τα ουράνια προσμένω
τα σύννεφα να βρέξουν
στα μάτια δάκρυα σου

Λίγος καιρός, άνθρωποι πιο λίγοι
λάτρες των φωσφορούχων σκοταδιών
με μόδες άχρηστες, κακές, σαβανωμένοι
κατάθλιψη και καταναγκασμό

Σχέσεις θνητές
επαφές μοναξιές
αντίκρυ μου ψυχές βασανισμένες
βλαστάρια που μαραίνονται σε μολυσμένη γη
χωρίς να βλέπουν ήλιο...

Φεύγουν οι ώρες, ταξιδεύουν
σαν άλογα που σέρνουνε τις μοίρες
κι εγώ σα μέσα σε παλιά φωτογραφία
ακίνητος προσμένω
τη λύτρωση μακριά σου...