Τα τρένα της σιωπής πέρασαν.
Ξεχάστηκα αγναντεύοντας την ανατολή.
Μια σφήκα που με τσίμπησε στό χέρι,
μου `δωσε να καταλάβω πως υπάρχω.
Κεντρί πόνου, κεντρί αισιοδοξίας.
Πόνος και χαρά ανάμικτα..
Υπάρχω... Ζήτω!