Αχ, σ’ ένα βουνό, στην ερημιά
θα πάω για να ζήσω, αχ, αχ,
τους πόνους και τις πίκρες μου, αχ,
μήπως και λησμονήσω, αχ.

Στο πιο απόμερο βουνό,
στην ερημιά θα πάω,
να κλαίω μόνος κι ορφανός
και μόνος να πονάω.

Τον κόσμο τονε μίσησα,
δε θέλω πια κανένα,
τον κόσμο τον αρνήθηκα
και πιο πολύ εσένα.

Θα έχω φίλους τα πουλιά
και τα ψηλά ελάτια,
αφού μού κάναν την καρδιά,
οι άνθρωποι, κομμάτια.

Τον κόσμο τονε μίσησα,
δε θέλω πια κανένα,
τον κόσμο τον αρνήθηκα
και πιο πολύ εσένα.