Η Μαρία η Παρθένη

εις τα όρη ήταν ξένη.

Σε πήλιον εκατοίκησεν,

μονογενήν εγέννησεν.

Σε μιάν πάγνην τον έβαλεν,

τζι’ ένας βούς τον έγλειψεν,

τριών μηνών εσύντυσσιεν,

τεσσάρων επαρπάτησεν.

Τζιαί της μάνας του της είπεν:

-Α! μάνα μου, μανούλλα,

πως τζιοιμάσε μανιχούλλα,

πως τζιοιμάσαι, πως ξυπνάς,

τζιαί τον ήλιον ενερκάς;

-Όϊ γυιέ μου μονογένη,

εν τζιοιμούμε μανησσιή,

έχω Πέτρον, έχω Παύλον,

έχω δώδεκ’ αποστόλους,

τζιαί σταυρόν στην τζεφαλήν,

τζι'άγιον Πνεύμαν στην ψυσσιήν!

Α! γυιέ μου μονογένη,

άσσιημον όρωμαν σε είδα,

πως σε τρέχαν οι Οβραίοι,

οι παράνομοι, οι σκύλλοι,

πάνω, κάτω σε ετρέχαν,

στην Γεσθημανήν σ’ επκιάσαν,

στον Πιλάτον σ’ εδικάσαν.

Καρφκιά πέντε σου εμπήξαν,

δκυό στα σσιέρκα, δκυό στα πόδκια,

τζι’ έναν άλλον στην καρκιάν σου,

τζι’ έτρεξεν τ’ άρχαντον σου γαίμαν.

Τυφλοί είδαν το τζ ’ αμπλέψαν,

τζιαί κουτσοί επαρπατήσαν,

λεπροί εκαθαρίσαν,

τζιαί νεκροί αναστηθήκαν.

-Αληθινά ενί μανούλλα μου,

τζι'αληθινόν εν το όρωμαν σου!

Καλλιώρα του που το λαλεί,

τρείς φορές την ήμεραν.

Λαμπρόν ππέφτει, εν καυκεται,

μήτε ποταμός τον παίρνει,

τζιαί το δίστομον μασσιέριν,

πάνω του ποττέ εν μπαίννει.

Έρκεται κρίση φοερή;

τίποτες εν παθθαίννει.