Η Παναγία η Δέσποινα πωρνόν, πωρνόν σηκώθηκεν
ενίφτην τζι’ εχολλιάστην τζι’ εσταυροτζιεφαλιάστην
τζι’ εις στο θρονίν της εκάτσεν, χρυσόν δουλλάππιν έβαλεν
χρυσόν ροάνιν έπκιασεν, χρυσήν τουλούππαν έπκιασεν
χρυσά φιτιλία έκοψεν, χρυσήν κλωστήν εσταύρωσεν
τζι’ εφτά ροάνια γέμωσεν, τζι’ ο ήλιος έν ανάτειλεν.
Έρεξεν η ζήλα, η μήλα, η μαλλουροπoύ, η δησοβριού, η αναρκοδοντού.
Καλόν λόον είπασιν τζιαί κακόν εγύρισεν.
Έππεσεν η Παναγία, η Δέσποινα τζι’ έκλαιεν ,
τζι’ εθρήνιζεν τζιαί τα όρη μαρανίσκαν.
Τζι’ ήρτεν ο γυιός της ο μονογενής:
- Είντα σιεις μάνα τζαί θρηνίζεις,
τζιαί τα όρη μαρανίζεις;
Λαλεί του:
Πωρνόν, πωρνόν σηκώθηκα
νίφτηκα τζι’ εχολλιάστηκα τζι’ εσταυροτζιεφαλιάστηκα
τζι’ εις στο θρονίν μου εκάτσα, χρυσόν δουλλάππιν έβαλα
χρυσόν ροάνιν έπκιασα, χρυσήν τουλούππαν έπκιασα
χρυσά φιτιλία έκοψα, χρυσήν κλωστήν εσταύρωσα
τζι’ εφτά ροάνια γέμωσα, τζι’ ο ήλιος έν ανάτειλεν.
Έρεξεν η ζήλα, η μήλα, η μαλλουροπού,
η δησοβριού, η αναρκοδοντού.
Καλόν λόον είπαμεν τζαί κακόν εγύρισεν.
Λαλεί της:
- Εκάμαν κατά δυσανάτολα
Εβούρησεν ο γυιός της ο μονογενής,
τζι’ αντίκοψεν τες αντίπερα του ποταμού.
- Πού πάτε, ζήλα, μήλα, μαλλουροποού,
δησοβριού, αναρκοδοντού;
- Γιατί νά'ρτης να μας αντικόψης, αντιπέρα του ποταμού;
Εμείς πκιαζούμαστεν να πάμεν μες την θάλλασαν,
παιδκία να θαψούμεν, φοράες να ψοφήσουμεν,
βούδκια να ποζεξούμεν,
καπάδκια να ξιμαντρίσουμεν, μελίσσια να ποζάρουμεν.
- Να πάτε πάνω στο βουνί το Έλαιος,
Τζι έσσιει βούρναν μαρμαρένην,
έσσιει γάλα τζιαί νερό να σσιείψετε να πκείτε,
να σας περάση ο θυμός.

Στ’ όνομα τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος
νιν καί αεί καί είς τούς αίωνας τών αίωνων. Αμήν