Ουδέ τ’ άστρον της αυγής,
έχει τόση χάρη,
όσον έχεις, όταν βγεις,
χαρωπό καμάρι.

Ουδέ τόσην ευωδιά
το χλωρό τριφύλλι,
όσην έχουνε δροσιά
τα γλυκά σου χείλη.

Ουδέ τόσην ευωδιά
τ’ άνθη του ναρκίσσου,
όσην έχει μυρωδιά
η λεπτή πνοή σου.

Ουδέ ψάλλει το πουλί
τραγουδάκια τόσα,
όσα ξεύρει να λαλεί
η σοφή σου γλώσσα.

Ένα μόνον. -Σ’ αγαπώ-
δεν μπορεί να μάθει,
και για τούτο... να στο πω;
μια ψυχή θα πάθει.