Τα χρόνια που ξεφύγανε, απ΄της ζωής το χέρι
σαν άσπρο περιστέρι και πέταξαν ψηλά.
Ένας αγέρας πονηρός, που φύλαγε καρτέρι
τα πήρε σ’ άλλα μέρη, σ’ απάτητα βουνά.

Σαν μια σκηνή απ'το σινεμά
περνάει η ζωή μπροστά σου
σήκω απ΄το κάθισμά σου
και μπες μες το πανί.
Άμα χαθείς με τα πολλά
είσαι ο ήρωάς σου
και όλη πλοκή δικιά σου
φτιάξ’ την απ΄την αρχή.

Ο έρωτας που χτύπησε, κάποτε την καρδιά σου
ξόδευε στην ποδιά σου, του Μάη τους ανθούς
φορούσε φωτοστέφανο, της νιότης σου της πρώτης
πιστός σαν Δον Κιχώτης, σε μύθους και χρησμούς.

Σαν μια σκηνή απ'το σινεμά
περνάει η ζωή μπροστά σου
σήκω απ΄το κάθισμά σου
και μπες μες το πανί.
Άμα χαθείς με τα πολλά
είσαι ο ήρωάς σου
και όλη πλοκή δικιά σου
φτιάξ’ την απ΄την αρχή.