Στη Βουλιαγμένη αργοκυλώντας
νύχτα, Σαββάτο,
αλλοπαρμένη, πάνω απ’ τον κόσμο
κι άλλοτε κάτω.

Απ’ το παράθυρο
κάτι μού φέρνει το άρωμά σου,
είσαι ο άνεμος
και είναι θάνατος η αγκαλιά σου.

Σαν μια παρένθεση
κλείνουνε όλα μέσ’ στο μυαλό μου
να μη σ’ αγάπαγα,
να μη σε έκανα ποτέ δικό μου.

Στη Βουλιαγμένη παραμιλώντας
νύχτα, Σαββάτο,
κυνηγημένη κρύβομαι στ’ αύριο,
στο παρακάτω.

Απ’ το ραδιόφωνο,
κάτι τραγούδια με ταξιδεύουν,
είναι τα χέρια σου μέσα στα χέρια μου
που με παιδεύουν.

Σαν μια παρένθεση
κλείνουνε όλα μέσ’ στο μυαλό μου
να μη σ’ αγάπαγα,
να μη σε έκανα ποτέ δικό μου.

Στη Βουλιαγμένη κατρακυλώντας
νύχτα, Σαββάτο,
μισοπνιγμένη σ’ ένα ξημέρωμα
ίσκιους γεμάτο.

Κάποιος μεθάει χωρίς εμένα,
στην αγκαλιά μου,
είσαι τα πέλαγα
κι όλα τα πέλαγα είναι μακριά μου.

Σαν μια παρένθεση
κλείνουνε όλα μέσ’ στο μυαλό μου
να μη σ’ αγάπαγα,
να μη σε έκανα ποτέ δικό μου.