Σιγά, η πατρίδα κοιμάται
δυο μίλια βαθειά στο νερό,
σιγά, η πατρίδα φοβάται
τη λάσπη, τον κατακλυσμό.

Σιγά, η πατρίδα κοιμάται
σε δέκα κανάλια μπροστά,
σιγά, η πατρίδα θυμάται
αρχαία φανάρια σβυστά.

Θλιμμένη πατρίδα, το χρώμα σου είδα
τον κόσμο μνα ντύνει ξανά
κι εμείς, στην παγίδα που μοιάζει μ’ ελπίδα,
ν’ ανοίγουμε πάλι φτερά.

Σιγά, η πατρίδα κοιμάται
σε δυο μπαλωμένα ριντώ,
σιγά, η πατρίδα λυπάται
που μ’ έκανε πάλι φυτό.

Θλιμμένη πατρίδα, το χρώμα σου είδα
τον κόσμο μνα ντύνει ξανά
κι εμείς, στην παγίδα που μοιάζει μ’ ελπίδα,
ν’ ανοίγουμε πάλι φτερά.