Ένα βράδυ είδα ένα τρομακτικό όνειρο:
Η πραγματικότητα είχε γίνει ένας απόκρημνος βράχος που πάνω του ήταν αλυσοδεμένοι οι άνθρωποι.
Ένας γύπας κάθε πρωί τους έτρωγε τη μνήμη:
Δίχως το βάρος του χθες άρχιζαν εύκολα την κάθε μέρα και μπορούσαν στη χαρά να δίνονται.
Δίχως τη γνώση του χθες κόπιαζαν κάθε φορά από την αρχή στη λύπη.
Τη νύχτα όμως το φεγγάρι ξανάτρεφε τη μνήμη. Έρχονταν λέξεις εύθυμες,
όπως και λέξεις του θυμού, της απορίας, της ντροπής, και γνώση της ζωής
διαβάζονταν τα λάθη... ώσπου ο γύπας ελευθέρωνε απ’ τον πόνο και τιμωρούσε απ’ την αρχή με νέα λήθη.
Ξύπνησα ιδρωμένη. Όλη τη μέρα έσκαβα στη μνήμη χαμένα ονόματα και απολεσμένους τόπους.
Όλη τη νύχτα λύπες επούλωνα.