Ζωγραφίζω χιλιάδες πουλιά σταυρωμένα πάνω στο φόντο της νύχτας.
Ζωγραφίζω σκέψεις που πια δεν τολμώ να κάνω...
Σκέψεις που τρέχουνε πιο γρήγορα απ’ τη μέρα που έφυγε και δεν την προφτάνω
κρυμμένες τόσο βαθιά κάτω από την ορφάνια του παιδιού που με χλευάζει...

Ζωγραφίζω πράγματα που ο νους δεν τα χωράει.
Μια πριγκίπισσα που μ’ ένα κρίνος την καρδιά της ξεψυχάει.
Ζωγραφίζω τα πολλαπλά πρόσωπα του διπλανού μας θανάτου
καθισμένος στην πλάτη του σύμπαντος, ένα γαλάζιο βράδυ Σαββάτου.

Ζωγραφίζω τη μοναξιά της δίπλα πόρτας σε χρώμα θαλασσί
και τον χάροντα σαν γέρο να πίνει φτηνό κρασί...
Έξω απ’ των ματιών μου τη σιχασιά
να προσμένει χρόνια τώρα, μα να μη μπορεί να μπει!

Ζωγραφίζω μια υδρόγειο σφαίρα και εγώ στο κέντρο
να πλανώμαι στις πέντε ηπείρους αγκαλιά μ’ ένα δέντρο
γεμάτο με πολύτιμους λίθους, σαν δισάκι πάνω στον ώμο
να με ταξιδεύει σ’ άλλους καιρούς
και να βρέχομαι απ’ το χρόνο.

Ζωγραφίζω ένα ψυχεδελικό δράμα όλων των αισθήσεων
που μου δίνει έμπνευση ακόμα πιο μεγάλη, για να ζωγραφίζω
τους βουβούς κυκλώνες αγάπης,
τους εραστές των παραισθήσεων
γιατί κι εγώ, απ’ αυτούς είμαι ένας το πινέλο σαν αγγίζω...

...Και ζωγραφίζω, εκατομμύρια ροζ καρδιές,
που γράφουν Σ’ ΑΓΑΠΩ.
Και κάπου εκεί, βρίσκω εσένα. Καθισμένη στα σκαλοπάτια του Απόστολου Παύλου
... Να με περιμένεις, ενώ πάλι άργησα στο ραντεβού, γιατί ήθελα απλώς να ζωγραφίσω!...