Ένα σπίτι έχει στοιχειώσει μέσα μου,
τώρα που η ζωή και η πρωτεύουσα
με σφίγγουν σαν τανάλια.
Ένα σπίτι λιτό και ζεστό σαν τους γονιούς μου.
Κει που μετριόμουνα με τη μικρούλα μουσμουλιά
που μεγαλώσαμε μαζί∙
κει που ρουφούσα αχόρταγα με τη χούφτα το νερό
απ’ τη μεγάλη βρύση της αυλής
τη στεφανωμένη απ’ την κληματαριά.

Σαν μπήκα στην εφηβεία
μαζευόμασταν η παρέα στο καθιστικό δωμάτιο
που έβλεπε στο δρόμο.
Κοιτάζαμε βουβοί, γεμάτοι απορία και δέος,
το πρώτο χνούδι που άνθιζε στα μάγουλα
ή το στήθος που πάλευε ντροπαλά να κρυφτεί
μέσα στο σφιχτά κουμπωμένο πουκάμισο.
Μιλούσαμε για καιρούς αλλοτινούς,
με λόγια άλλων, που `διναν έκφραση
στα όσα τυραννικά μέσα μας αναδεύονταν.
Σα σουρούπωνε δεν ανάβαμε το ηλεχτρικό.
Έτσι στο σκοτάδι που μας τύλιγε
έρχονταν δίπλα μας ο Όμηρος, ο Μακρυγιάννης∙
και άλλοι πολλοί απλοί άνθρωποι του λαού,
όλοι τους σταυρωμένοι και γεμάτοι αίματα.
Έτσι μάθαμε να μιλάμε
για δικαιοσύνη και λευτεριά.

Ένα σπίτι έχει στοιχειώσει μέσα μου
τώρα που κάτι με την καρδιά μου, κάτι μέσα απ’ τα βιβλία
πασχίζω να βρω μιαν άκρη,
ενώ έξω απ’ τη μπαλκονόπορτα
ένα ανάπηρο φυτό με κοιτάζει ειρωνικά.