Πίστευα κάτι απ’ το χαμόγελό σου
κάτι στο άγγιγμα
απ’ τα ζεστα σου δάχτυλα.
Πίστευα πως
θα `σπαζε η καρδιά μου από χαρά.
Κι η Σαλονίκη δήθεν όμορφη.
Θάλασσα γυαλί, σπίτια ανθρωπινά,
παιδιά λεύτερα με μπαλόνια και γλειφιτζούρια.
"Δήθεν" όλα.
Έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι τρέχουν,
τ’ αυτοκίνητα τσιρίζουν,
στα προάστια το κρύο σε παγώνει.
Οι εργάτες γερνούν γρήγορα
και τα παιδιά τους φτωχά.
Λοιπόν καλύτερα ίσως
που ξαναμάζεψα τα φτερά μου.
Το κλάμα βουβό
κι ένα κενό στο μυαλό μου.
Όμως έτσι κι αλλιώς
δεν είναι καιρός για ψευδαισθήσεις.