Έρωτα, να ημπόρεσες ποτέ σου κι άλλον ένα
να βρεις απ’ όσους πλήγωσες πιστόν ωσάν κι εμένα;
Υπομονή, στα βάσανα όπου τραβάει η καρδιά μου,
είδες να έχει κι άλλη μια, να ζήσεις, Έρωτά μου;
Φθοροποιόν και άσπλαχνον ο κόσμος σ’ ονομάζουν,
ως και οι ίδιοι σκλάβοι σου σκληρότατο σε κράζουν.
Ρώτα και την καρδούλα μου την παραφλογισμένη,
πως στην πληγή της χαίρεται πολύ ευχαριστημένη.
όσο τα βάσανα σ’ αυτή, τους πόνους αβγατίζεις,
τόσο και πλιότερη ηδονή στα φύλλα της χαρίζεις.
Στιγμή μικρής ανακωχής μη θέλεις να της δώσεις,
μη αργείς, αν περισσότερο μπορείς να την πληγώσεις.
Υπήκοος ασάλευτος θα βρίσκομαι κοντά σου
και θα φιλώ μ’ υπομονή τ’ ανίκητα δεσμά σου.
Να καυχηθείς δε γίνεται πως τάχα ο άλυσός σου
ωσάν κι εμένα να κρατάει τινά στον ορισμό σου.
Η εδική μου η καρδιά ζιει μοναχά, κινιέται,
καθ’ όσο ωχ τις σαγίτες σου βαθύτερα κεντιέται.