Το παιδί αγαπά να κρύβεται σε απαλή μεμβράνη ενώ
η τηλεόραση παίζει σκηνές από το Ολοκαύτωμα
επαναφέροντας στον χώρο μια επιθανάτια αγωνία

Πέρασαν δεκαετίες από εκείνη την ασφυκτική βροχή
της ντροπής και το παιδί πέθανε ξανά και ξανά
πιο πολύ από την εποχή του. Έζησε με δρασκελιές μες
στα ποιήματα που αγάπησε και δε θέλει πια να γεννηθεί
στα σκοτεινά νερά αυτής της πόλης με τις σύνθετες
γεωμετρικές μορφές που ξεπετάγονται ξεδοντιασμένοι
κίονες μέσα απ’ την ελεγχόμενη σιωπή των σημερινών στίχων.

Δεν κατέχει πια τον εαυτό του.
Αποτελεί το σώμα του
μια μεγάλη απουσία μεταξύ εκείνου κι εκείνου
του μωσαϊκού κενού.
Ασθμαίνοντας σε αίθουσες αναμονής
γίνεται μέρος της ιστορίας.

Ένα χνούδι ζεστό μα αραιωμένο στην κοιλιά της μητέρας
έτσι όπως κείται θαρρείς σφυρήλατη στο χώμα
από φιλάργυρη μανία του καιρού. Ετοιμόγεννη εδώ
και χρόνια πλάι στο κινέζικο λούνα παρκ,
στους προμαχώνες του θανάτου.