Παιδιά, `γώ δεν είμαι καλά
μια αρρώστια με παιδεύει.
Κανείς γιατρός δεν μ’ ωφελά,
κανείς δε με γιατρεύει.

Μόν’ η Μαριώ μ’ ένα φιλί—
μ’ αυτή `ναι κακιωμένη!
Στο σπίτι `ξώπορτα με κλεί,
στον δρόμο δε με κραίνει!

Κι απ’ την πολλήν απελπισιά,
θα πα να `μβώ στο κρίμα
θα πα να `μβώ στην εκκλησιά,
εμπρός εις τ’ άγιο-Βήμα.

Κάμνουν σταυρούς οι Χριστιανοί
και προσκυνούν στην γύρα.
Μόν’ η Μαριώ δεν το κουνεί
απ’ του ιερού την θύρα:

Εδώ ο παππάς κάθε γιορτή,
π’ απόλυση διαβάζει,
βγάλει το κάθε του βλατί
κι όποιους ευρεί σκεπάζει.

Σκεπάζει θρήσκους στο χωριό
κι αρρωστημένους τάχα
σκεπάζει τ’ όμορφο Μαριώ,
για `πίδειξη μονάχα.

Σκύφτω κ’ εγώ `μπρός στον παππά,
με χέρια `σταυρωμένα
κ’ η Αγιοσύνη του σκεπά
μαζί μ’ αυτήν και `μένα.

Εκείνος λέγει και σχωρνά
μ’ ευλάβεια μεγάλη.
Εγώ κι αυτή στα σκοτεινά
τα συμφωνούμε πάλι.

Εκείνος μας αποσκεπά
και παίρνει μια ζολότα.
Εμένα η κόρη μ’ αγαπά
κ’ είμαι γερός σαν πρώτα!