Ήταν ωραίο, σαν το λουλούδι
ήταν αθώο, σαν αγγελούδι
του Παραδείσου ήταν ψυχή,
γι’ αυτό τον πλάνο κόσμον αρνήθη
μ’ αγνά επήγε να ζήσει πλήθη,
εις άλλον κόσμο πανευτυχή.

Καλέ, δεν είδετε, που `χε στα χείλη
κρυφό χαμόγελο, σαν μας ωμίλει
κ’ εγλυκοθώρει τον ουρανό;
Αχ! Για τα κάλλη του καρδιοχτυπούσε
Αχ! Να το `πάρουνε καραδοκούσε
εκεί στο δώμα το γαλανό...

Έστειλ’ ο Πλάστης έν’ αγγελάκι,
χρυσό λουλούδι στ’ άσπρο χεράκι,
στα χείλη θεία διαταγή:
—Κρινόλευκή μου, μικρή ξανθούλα,
χαριτωμένη σαν την αυγούλα,
άφησε πλέον τη μαύρη γη.—

Γλυκαγκαλιάσθηκαν, σαν αδελφάκια
μακρά φιλήματα στ’ αχνά χειλάκια,
μακρά της δίνει και τρυφερά.
Μα η ψυχούλα της, σαν την εφίλει,
εις τα ωραία του `κόλλησε χείλη,
με μυροβόλα λευκά φτερά...

Έτσι `πετάξαν αγκαλιασμένα
δυο αγγελούδια χαριτωμένα
στου Παραδείσου την αντηλιά.
Το ένα `ξεύρει τι θέσιν έχει
τ’ άλλο, η Ξάνθη, πρόθυμο τρέχει
στης Παναγίας την αγκαλιά.

Μην κλαίεις, μάνα του! Χλωμέ πατέρα,
μη χύνεις δάκρυα νύχτα και μέρα,
για το μικρό σας που είν’ εκεί.
Εσάς η μάταιη ζωή παιδεύει
'κείνο σ’ αιώνιες χαρές ανέβη
και μ’ αγγελούδια συγκατοικεί.