Πανσέληνος και γίνεται η θάλασσα καθρέφτης,
κι εσύ μικρή ψιλόβροχο στη σκέψη μου και πέφτεις.

Θάλασσα αγριεμένη είν’ η φεύγα σου μικρή,
και η γεύση τσ’ απουσίας μεσ’ τα χείλη μου πικρή.

Χωρίς ν’ ανοίξω τα πανιά, χωρίς να λύσω κάβο,
στων αμαθιών σου το γυαλό ναυάγησα τον μπλάβο .

Θάλασσα γαληνεμένη, σγουρομάλλα και πλαθιά,
πάρε τον καημό μου πάρε στην αγκάλη σου βαθιά.