Γλυκοχαράζει η αυγή κι η αγάπη μου κοιμάται
ήθελα και να κάτεχα ανε μ’ αναστοράται.

Ο έρωντας σου μ’ έκανε, ξανθιά και υποφέρω
και μόνο κάθε ταχινή στο σπίτι μου γιαγέρνω.

Δέκα χρονώ καλίκωση λαστιχοσολιασμένη
μονοχρονής κατάλυσα στη γειτονια που μένει.

Ωσάν το μωροκόπελο μ’ έχεις ξενοινιασμένο
κι ηψε φωτιά και μ’ έβαλε να στέκω να συμπαίνω.

Ξύπνα και τ’ άστρο της αυγής φεύγει και μόνη μένεις
μ’ αφήνει μια παρηγοριά στον τόπο που προσμένεις.

Σαν το λιοντάρι δε δειλιώ ό,τι κι αν δω μπροστά μου
ο εδικός σου ο καημός είναι το πρόβλημά μου.

Στα όρη, στην κακοβολιά ανε με δεις φεγγάρι
πε τση το πως την αγαπώ ο ύπνος να την πάρει.