Απ’ του βουνού την κορυφή
στης θάλασσας τα βάθη
κι από το βλέμμα ως την ψυχή
ίδιος γκρεμός, γλυκός γκρεμός, μέλι κι αγκάθι.

Στου παραδείσου την αυλή
το πάθος δε χωράει
κι ότι σ’ αγάπησα πολύ
κανείς θεός, μικρός θεός, δε συγχωράει.

Δεν είναι μάτια μου η ζωή που μας γυρνάει την πλάτη
είναι που θέλω θάνατο σαν με κοιτάς.
Κι όταν περνάμε τη γραμμή, που γίνονται όλα στάχτη,
στα σύνορα της κόλασης και της φωτιάς.

Κι ως θα χανόμαστε κι οι δυο
πίσω να μην κοιτάξεις
το χτες που μοιάζει ρημαδιό
μη λυπηθείς, μη μ’ αρνηθείς, αχ, μη με πετάξεις.

Δεν είναι μάτια μου η ζωή που μας γυρνάει την πλάτη
είναι που θέλω θάνατο, σαν με κοιτάς.
Κι όταν περνάμε τη γραμμή, που γίνονται όλα στάχτη
στα σύνορα της κόλασης και της φωτιάς.