Αν την θνητήν κιθάραν σου Απόλλων δε χορδίζει
κ’ η θεϊκή τα στήθη σου πνοή του δεν πληροί,
αν των Μουσών το φίλημα δε σ’ αναζωπυρεί,
τα χείλη σου δεν ακονεί και δεν αποσφραγίζει.

Αν τολμηρά τις έννοια προς έξοδον δε σφύζει
και μέγας νους την κεφαλήν δε σου στενοχωρεί,
αν την ψυχήν σου αίσθημα βαθύ δεν πλημμυρεί
κ’ εκ πάθους η καρδία σου σφοδρού δεν εκχειλίζει.

Σιώπ', ακούων ευλαβώς μετά των αμυήτων
κι’ άφες εις άλλους τον χορόν, την λύραν τοις κλητοίς.
Διότ', αν μαθητής Μουσών δεν είσαι και Χαρίτων,

όσον και αν μετά ρυθμού το βήμα σου κροτείς
κ’ επί δακτύλων και ποδών χορεύεις, ουδέν ήττον
άμουσος είσαι στιχουργός δεν είσαι Ποιητής.