Ο φίλος μου δουλεύει
στη φυτεία του καουτσούκ.

Χαϊδεύει ολημερίς τα λαστιχόδεντρα
τυλίγεται στην πράσινη σκιά τους
και ψηλαφίζει τα γυμνά τους κορμιά.

Μα ξάφνου μπήγει το μαχαίρι του
κι αναβρύζει το αίμα
από τους προδομένους καρπούς.

Ύστερα τα χέρια του γίνονται πάλι απαλά
και δένουν με αγάπη
την πληγή που κλαίει.

Όλη τη νύχτα πλάι μου
ξαναρχίζει τα ίδια.