Ο εραστής μου ο ψαράς
μ’ αφήνει κάθε νύχτα
θαρρείς και μ’ απατάει.

Σκύβει στη χλωμή θάλασσα.
Τα κύματα έχουν κορμιά γυναικών
που φορούνε νταντέλες.

Τους απλώνει ώρες τα χέρια,
σκύβει όλο πιο χαμηλά.
Θα πέσει;

Μόλις χαράξει όμως η αυγή
σηκώνεται υψώνοντας στον ήλιο
τα χρυσόπλεχτα πανέρια του.

Έρχεται κι απιθώνει στα πόδια μου
όπως μιαν αγκαλιά λουλούδια
τα πιο ωραία του ρόδινα ψάρια.