Αυτό το στεφάνι! Γρήγορα! Και πεθαίνω!
Πλέξ’ το γρήγορα! Τραγούδα! Κλάψε! Τραγούδα
και ο ίσκιος μου πνίγει το λαρύγγι
και μια φορά ξανάρχεται και χίλιες το φως του Γενάρη.

Ανάμεσα στο μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ,
άνεμος απ’ αστέρια και σύγκρυο λουλουδιών,
σύννεφο από ανεμώνες σηκώνει
με σκοτεινό ολολυγμό έναν ολάκερο χρόνο.

Κοίτα το χλωρό τοπίο τής πληγής μου,
τσάκισε καλαμιές και ποτάμια ντελικάτα.
Πιες σε μηρί από μέλι αίμα χυμένο.

Όμως γρήγορα! Έτσι που ενωμένους, μαζί δεμένους,
στόμα σπαραγμένο από έρωτα και ψυχή φαγωμένη,
ο καιρός να μας βρει ρημαγμένους.