Ακροβάτες του ονείρου,
φυλαχτών κηπουροί,
στα χωράφια του Κάνσας
περπατούν στη βροχή.

Αψηφώ τον καιρό
και μαζί τους πηγαίνω.
Κι ας φοβάμαι λιγάκι
όταν πίσω ξεμένω,

Κι ας μην έχω ποδάρια
μόνο ξύλο σκληρό,
φορεσιά αχυρένια
και σκουφί μαλακό.

Με ρωτάνε ποιος είμαι,
απ’ τον Οζ τι γυρεύω.
Μα, τα λόγια κορδόνια
και εγώ τα μπερδεύω.

Αν μυαλό είχα λίγο,
δε θα ήμουν εδώ.
Μια χαζή ιστορία
έχω μόνο να πω:

Στα φαρδιά μου τα ρούχα
οι κουρούνες φωλιάζουν
Που και που γαργαλιέμαι
και εκείνες τρομάζουν.

Με ρωτάνε ποιος είμαι,
απ’ τον Οζ τι γυρεύω.
Μα, τα λόγια κορδόνια
και εγώ τα μπερδεύω.

Αν μυαλό είχα λίγο,
δε θα ήμουν εδώ.
Στον αέρα σκορπίζω
Αχυρένια αγαπώ.