Ὦ Ἑλλὰς, τὴν μέλλουσάν σου εὔκλειαν προβλέπω πᾶσαν·
Τὸ γλυκὺ δὲ λυκαυγές σου τὴν ψυχήν μου προαυγάσαν,
Φαεινὴν, αἰθεροδρόμον, ὦ Πατρίς μου σὲ δεικνύει.
Ὁ Τιτὰν θὰ ἦσαι ὅστις τὸ μακρόν του διανύει
Στάδιον, τὴν φύσιν ὅλην καὶ θερμαίνων καὶ αὐγάζων,
Καὶ ἡνίας χρυσηλάτου δίφρου ἀγλαὰς βαστάζων,
Τὴν ἡμέραν ἔχει γέρας,
Ὁδὸν τέμνων εἰς τὰ νέφη καὶ ὁδὸν εἰς τοὺς αἰθέρας!